2563

“ไทยกับฝรั่งเศสเริ่มมีความสัมพันธ์กันตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา กระทั่งวิกฤตการณ์ ร.ศ.112 (พ.ศ. 2436) รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว นับเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญที่ก่อให้เกิดความขัดแย้งตึงเครียดนับแต่นั้น จนถึงปี 2464 รัชกาลพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ความหวังในการฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองประเทศได้เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อสมเด็จพระเจ้าน้องยาเธอ เจ้าฟ้าประชาธิปกศักดิเดชน์ กรมขุนสุโขทัยธรรมราชา (พระยศในเวลานั้น) ทรงเลือกศึกษาต่อด้านวิชาการทหารขั้นสูง โรงเรียนเสนาธิการทหารเอกอล เดอ แกร์ (École de Guerre) ประเทศฝรั่งเศสเพื่อทรงทำให้ความสัมพันธ์ได้ค่อยๆพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อถึงรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว เพราะนอกจากพระองค์จะทรงเป็น “นักเรียนเก่า” จากฝรั่งเศสแล้ว ทรงต้องวางพระองค์ในฐานะประมุขแห่งประเทศที่อยู่ท่ามกลางแดนดินอาณานิคมของมหาอำนาจทั้งประเทศฝรั่งเศส อังกฤษ และฮอลันดา จึงกล่าวได้ว่าประเทศฝรั่งเศสมีบทบาท และเกี่ยวข้องกับพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวเกือบตลอดพระชนม์ชีพของพระองค์ ทั้งด้านส่วนพระองค์ และด้านพระราชกรณียกิจ อันปรากฏจากเหตุการณ์การเสด็จฯ เยือนอินโดจีนแห่งฝรั่งเศส (ประเทศเวียดนาม และกัมพูชา) ปี 2473 และเมื่อเสด็จฯ เยือนประเทศฝรั่งเศสอย่างเป็นทางการ ในฐานะพระประมุขแห่งสยาม เมื่อปี 2477

นิทรรศการนำเสนอเรื่องราวและจัดแสดงโบราณวัตถุ ได้แก่ อัลบั้มภาพถ่ายเมื่อคราวรัชกาลที่ 7 เสด็จฯ ทอดพระเนตรการทหาร ณ เมือง Nancy ประเทศฝรั่งเศส, เครื่องราชอิสริยาภรณ์เลจองดองเนอร์ ชั้นที่ 1 ประเทศฝรั่งเศส และสมุดตารางเสด็จอินโดจีนแห่งฝรั่งเศส 14 เมษายน.-8 พฤษภาคม พ.ศ. 2473 “